Jacobus Marcus Moesker.

Jacobus Marcus Moesker was een kerel van stavast. Een man om op te bouwen. Godvrezend en daadkrachtig was hij. En ook heel driftig, dat was hij ook.

In het dorpje Wildervank begon hij een graanhandel. Met veel energie en inzet werd dat al snel een bloeiend bedrijf. Toen het café bij de kerk tot op de grond afbrandde, kocht hij die grond op en bouwde er een huis voor zijn gezin. Vrouw en zes kinderen had hij.





En toen werd het oorlog.

Jacobus was een driftig man. Hij kon geen onrecht zien. En hij kon zijn mond niet houden. In de oorlog was het met Jacobus alsof je een tijdbom in huis had. Jantje, zijn vrouw, leefde continu in angst.

Zou hij geen ruzie maken met de Duitsers? Zouden ze hem komen halen? En de onderduikers vinden?





Op een dag zat Jacobus bij de kapper voor de wekelijkse scheerbeurt. De deur ging open en drie hoge Duitse officieren stapten binnen. Geklik van hakken. Heil Hitler!!! Harde Duitse woorden. Eén van de officieren liep naar de landkaart aan de muur. Hij wees aan ..... wat ze allemaal gingen veroveren.

'Dass wirden wir erobern, und dass, uns dass, und England .... kommt nachst!!'

England kommt nachst!!

Jacobus begon te trillen onder de kapmantel. De kapper duwde hem terug in de stoel. 'Hou je koest Jacobus! Denk aan je gezin!'





Maar Jacobus sprong op. Met een gezicht, wit van scheerschuim, en vuurrood van woede, spoot hij de Duitsers in het gezicht ..

'Erobern?? Erobern??  Hailemoal niks erobern!! England kommt nachst?? Als kadoavers int Oosterdaip, dat kommt nachst!!!!!

'Als lijken in het Oosterdiep, dat staat jullie te wachten.' Dat zei hij dus, tegen die officieren. Jaja. Hij had een kort lontje. En dat kan héél gevaarlijk zijn .....

Oosterdiep

Jacobus had geluk. De Duisters verstonden hem niet. Ze dachten misschien wel dat hij hun juist toejuichte. Hij kon gewoon weer naar huis. Maar later ging het toch mis, en werd hij gevangen gezet als gijzelaar. In Sint-Michielsgestel. Daar ging zijn gezondheid snel achteruit.

Uiteindelijk kwam Jacobus weer thuis bij zijn gezin. Maar van al die daadkracht en alle energie was niks meer over. Een zieke man was hij. Sterk vermagerd, zwaar astmatisch. In 1947 overleed hij, aan de gevolgen van het kampverblijf.

Hij was mijn opa, en op 4 mei denk ik aan hem. Heb jij ook iemand in het bijzonder aan wie je denkt? Of een verhaal?